Му­сіў у вы­ні­ку сам са­бе пры­знац­ца: «Цар-Агонь» — тая пра­гра­ма, якая з усіх вы­да­дзе­ных ка­лек­ты­вам па­кі­дае най­бо­льш моц­нае ўра­жан­не. Ды та­кое, што яе му­зы­ка па­сля не­ка­ль­кіх пра­слух­ван­няў пра­цяг­вае гу­чаць у га­ла­ве ды пры­му­шае звяр­тац­ца да ся­бе зноў і зноў. Як і ра­ней, сыг­ра­насць удзе­ль­ні­каў трыа ся­гае ці не за­воб­лач­ных вы­шы­няў, іх дзі­вос­нае ўза­ема­адчу­ван­не про­ста за­хап­ляе і вы­лі­ва­ецца ў не­шта ці не ма­ну­мен­та­ль­нае з пун­кту гле­джан­ня кам­па­зі­цыі. Але, на маю дум­ку, га­лоў­ны плён пра­гра­мы за­ле­жаў ад пер­ша­па­чат­ко­ва вы­зна­ча­най ідэі, пра якую рас­па­вёў Іван Кір­чук. А ме­на­ві­та: ухіл у ка­мер­насць гу­чан­ня, што да­зва­ляе най­перш мак­сі­ма­ль­на на­блі­зіц­ца да слу­ха­ча, ура­зіць яго на­ту­ра­ль­нас­цю ды шчы­рас­цю пад­ачы. І гэ­та атры­ма­ла­ся вы­дат­на! «Зі­ма з ле­там», «Ад­аме», «Ле­та», «Шчад­ру­ха», «Ой, маю» — тво­ры про­ста да­ска­на­лыя з гле­дзіш­ча арга­ні­за­цыі му­зыч­най асно­вы і яе ўва­саб­лен­ня, та­нют­ка зба­лан­са­ва­на­га і ўзор­на за­на­та­ва­на­га. Так, у кам­па­зі­цыі «Зі­ма з ле­там» звяр­тае на ся­бе ўва­гу вы­на­ход­лі­вая парт­ыя гі­та­ры, якая пры­сут­ні­чае ў пес­ні надзвы­чай уту­ль­на, да­рэ­чы. Тое ж мож­на па­чуць і ў тво­ры «Мя­дзведзь», які тры­ма­ецца на вель­мі смач­ным, ты­по­вым для рок-му­зы­кі гі­тар­ным ры­фе, што тут вы­дат­на да мес­ца.

Тым не менш удзе­ль­ні­кі этна-трыа «Троіца» не ад­ыхо­дзяць ад не­ка­лі аб­ра­най ме­то­ды­кі ства­рэн­ня пе­сень. Іх асно­ва — на­род­ныя тэк­сты, на якія пі­шац­ца аўтар­ская му­зы­ка. Пра­гра­ма «Цар-Агонь» ліш­ні раз па­цвер­дзі­ла, што ў сэн­се ад­чу­ван­ня вы­ка­наў­ца­мі пры­род­най ме­ло­ды­кі тэк­стаў і іх да­лей­ша­га му­зыч­на­га ўва­саб­лен­ня му­зы­кі трыа дэ­ман­стру­юць най­вы­шэй­шы пі­ла­таж.